Wie is Mathilde Wantenaar?

Mathilde Wantenaar (1993) is een veelzijdige Nederlandse componiste die een sterke indruk heeft gemaakt op de hedendaagse muziekwereld. Haar composities zijn te herkennen aan hun lyrische en emotionele diepgang, waarbij ze elementen van verschillende muzikale tradities verweeft. Wantenaar’s werk omvat een breed scala aan genres, van orkest- en kamermuziek tot vocale en instrumentale composities.

Opleiding en invloeden

Wantenaar groeide op in een muzikaal gezin in Amsterdam, waar haar passie voor muziek al vroeg werd aangewakkerd. Haar interesse in compositie ontstond op de basisschool, na een project met Asko|Schönberg, wat haar inspireerde om haar muzikale pad te volgen. Ze begon haar formele opleiding in compositie aan het Conservatorium van Amsterdam, waar ze les kreeg van Willem Jeths en Wim Henderickx en daarnaast piano, cello, zang, en ritmiek voor gevorderden studeerde.

Na haar afstuderen in 2016 vervolgde Wantenaar haar opleiding met klassieke zang aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag, waar ze haar vocale kennis en dramatische inzichten verder ontwikkelde onder begeleiding van Rita Dams en Noa Frenkel. Deze ervaring bleek bijzonder waardevol voor haar benadering van vocale composities.

Na drie jaar waarin ze compositie en zangstudie combineerde, begon Wantenaar in 2019 aan een periode van intensieve compositieprojecten. Haar eerste orkestopdracht, Prélude à une nuit américaine voor het Rotterdams Philharmonisch Orkest, en haar opera Een lied voor de maan voor De Nationale Opera markeerden dit omslagpunt. Sindsdien heeft ze haar focus volledig verlegd naar het componeren, waarbij ze diverse opdrachten van prestigieuze ensembles en orkesten ontving. Hierdoor kon Wantenaar haar muzikale visie verder ontwikkelen en haar unieke, expressieve stijl verfijnen.

De muziek van Wantenaar wordt gekenmerkt door haar zoektocht naar emotionele verbinding en haar vermogen om krachtige verhalen te vertellen door middel van klank. In interviews benadrukt ze het belang van het creëren van een sfeer en het oproepen van beelden in de geest van de luisteraar. Haar composities bevatten vaak contrasten en dynamiek, waardoor ze zowel toegankelijk als uitdagend zijn. Ze heeft gewerkt met diverse ensembles en orkesten, waaronder Cappella Amsterdam, het Rotterdams Philharmonisch en het Radio Filharmonisch orkest, wat haar werk toegankelijk heeft gemaakt voor een breed publiek.

In haar recentere werk, zoals de orkestrale stukken Meander en Prélude à une nuit américaine, en haar opera Een lied voor de maan, staat een speels, associatief proces centraal, waarbij ze intuïtief beelden en thema’s uitwerkt. Haar muziek belichaamt een balans tussen mystiek en toegankelijkheid, waarin ze met subtiele klankkleuren en harmonieën een intieme sfeer creëert.

Mathilde Wantenaar heeft door de jaren heen diverse prestigieuze prijzen gewonnen die haar positie in de Nederlandse muziekwereld versterken. In 2023 ontving ze de BUMA Classical Award, een oeuvreprijs voor hedendaagse componisten die vernieuwende muziek naar een breed publiek brengen. Eerder werd haar Octet (2017) geselecteerd voor het 64e Internationaal Rostrum van Componisten, en in 2015 won ze de tweede prijs bij het Prinses Christina Concours met Hooglied. Ook werd ze in 2014 bekroond met de eerste en publieksprijs van de Alba Rosa Viëtor Compositieprijs.

Uit een interview met De Groene Amsterdammer (2022):

“Wantenaar kan klank laten zweven, melodieen zingend laten zwerven. Een werk voor basklarinet heet veelzeggend Dwalende melodie (2015). Zoals een meerstemmig stuk van haar hand ‘Dwalende harmonie’ had kunnen heten. Harmonie, tonale harmonie, het zowel meest dwingend sturende aspect van de muziek als het meest magische, het vragende dat tijd en ruimte naar believen laat verstarren en bewegen. Eindeloos fascinerend, zegt ze, ‘hoe je een noot kunt plaatsen en daar een andere noot zo tegenaan kunt zetten dat de noot die er eerst was van kleur verandert zonder dat het een andere noot wordt. Het is de druppel inkt die in het water alles van kleur laat veranderen.’ Conventioneel? Wie haar zo wil noemen, moet dat volgens haar vooral doen. Ze ziet niet in waarom muziek van vijftien jaar geleden relevanter is dan muziek van een eeuw oud.”